We zijn nog meer thuisgekomen in liefde en we nemen een pauze van het werk. We voelen de voltooiing van een cyclus. Geen Ademsessies meer, geen cursussen. Een goddelijke leegte, we landen in het moment. 

Waar voelen we een ja? De zomer in Nederland is heerlijk. De winter wellicht schrijven aan een boek ergens warm met zon en zee. Schrijven voor een groter bereik. Samen gaan we naar de nieuwe aarde.

Hou de website in de gaten voor nieuws of schrijf je in voor de nieuwsbrief door een mailtje te sturen. Liefs

Waarom we stoppen

Het verhaal over jezelf, het verhaal over je leven wordt wie je bent. Je creëert er een persoon mee die niet bestaat.  We voelen ons daar veilig in. In dat verhaal. Over onszelf, de wereld, ons leven. Terwijl we veilig zijn in het moment. En het verhaal bestaat niet echt. We houden het in leven. We moeten het voeden. Maar het bestaat niet.

Jij bent. Je komt op in het moment. Dat is groots.

Je verhaal loslaten en ruimte maken, lijkt vanuit het verhaal, het ik, wel een gevaarlijk experiment. Maar niets is minder waar. Deze wereld van verhalen is het gevaarlijke experiment. Je mag nu lachen. 

Het is als een betovering die we samen in stand houden door te roepen dat het echt waar is. Een collectieve luchtspiegeling in de woestijn. Maar als de betovering is uitgewerkt. Ploep. Dan is daar is het moment. Er zijn. Het verhaal drijft weg. En er komt een ruimte. Een ruimte van liefde. Zo vol van zijn eigen bron. Zo licht.

Dit is ieders bestemming en ieders kern. Het enige werkelijk ware zelf. Het ene zelf.  Die bron creëert al die prachtige vormen die opkomen in het moment. Ongrijpbaar. Onaantastbaar. Onaangepast. Net als jij. Vol als het leven zelf. Dit is vertrouwen. Dit is waarheid. Dit is liefde. 

Het ik noemt het niet-weten, rusten, ruimte maken, bezinning. Bezien vanuit het wachten op de nieuwe vorm. Bewustzijn noemt het al wat werkelijk bestaat. Eén zijn met het moment. De betovering van de vorm losgelaten. Veilig aangekomen in dit moment.